biedactwo

Mój biedny blog, prawie przeze mnie zapomniany :-( Dobrze, że Wy o nim pamiętacie i zaglądacie tutaj jeszcze, przynajmniej nie jest mu przykro :-) Dziękuję :-) :-) :-)

Powiem Wam, w tajemnicy oczywiście, że mam cudownego męża! A doszłam do tego tak:

Pisałam, że maszyna nie działa, nic a nic. Została spakowana i czekała na wyjście do serwisu. Oj nie dawało mi to spokoju. Moja maszyna, którą tak dobrze znam, ma pójść w obce ręce, które nie wiadomo co będą jej robić...
Następnego dnia, maszyna wróciła na biurko, rozłożyłam ją na części pierwsze i zalałam oliwą! Mąż pytał wzrokiem : "kto to poskręca?!". Maszyna odczekała w stanie rozłożonym dzień, potem wyczyściłam nadmiar oliwy. Poskręcałam! - ja sama. Wymieniłam igłę. I...wszystko tak cichutko i lekko zaczęło pracować. Niestety nitki jak się rwały tak się rwały. Igły jak się łamały, tak się łamały. Rozpacz.
Przy obiedzie, mąż cierpliwie i z dużą wyrozumiałością, wysłuchał moich lamentów.
Po obiedzie, wróciłam do maszyny i zaczęłam oglądać jak dostać się do silnika. Tego mój mąż nie wytrzymał: "co robisz?!".
"Jak to co robię, przecież wszystko wskazuje na to, że to albo silnik, albo pedał, więc...patrzę jak to się rozkłada".

Mąż rozkręcił pedał i ujrzeliśmy przerwany kabelek...ale to była radocha! Hip Hip! Hurra!

W ten o to bardzo prosty sposób odzyskałam swoją maszynę! A oto efekty mojej radości:

Uwielbiam szyć! I mojego męża też uwielbiam!

ps. tkaniny pochodzą z głębin mojej szafy, czyli uwolniłam je :-)